Prokuratura Okręgowa w Warszawie poinformowała, że obywatel Francji usłyszał zarzuty usiłowania rozboju oraz bezprawnego pozbawienia wolności. Mężczyzna w ubiegłą sobotę przy ul. Pięknej próbował dokonać rozboju, zaś przy ul. Poznańskiej uzbrojony w nóż zamknął się w jednym ze poinformowała rzeczniczka Prokuratury Okręgowej w Warszawie Aleksandra Skrzyniarz, w poniedziałek mężczyzna usłyszał zarzut usiłowania rozboju w sklepie przy ul. Pięknej w Warszawie, gdzie próbował dokonać rozboju i zrabować pieniądze."Zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na postawę pokrzywdzonego" - poinformowała Skrzyniarz. Zarzuty dla FrancuzaDodała, że mężczyzna usłyszał zarzut z art. 13 paragraf 1 Kk w związku z art. 280 paragraf 2 przedstawiono także zarzut, że tego samego dnia przy ul. Poznańskiej w Warszawie bezprawnie pozbawił wolności jedną z kobiet oraz zmusił ją do oddania kluczy, którymi zamknął ją w pomieszczeniu."Dzisiaj przesłuchano podejrzanego. Przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów i złożył wyjaśnienia. Ponadto prokurator, z uwagi na konieczność zabezpieczenia prawidłowego toku postępowania, skierował wniosek do sądu o zastosowanie tymczasowego aresztowania" – poinformowała Aleksandra Incydent z nożownikiem w sklepieW sobotę wieczorem Komenda Stołeczna Policji poinformowała na Twitterze o incydencie z udziałem mężczyzny, który zabarykadował się w jednym z warszawskich sklepów. Napastnik miał ze sobą nóż."Dyżurny otrzymał niepokojące zgłoszenie dot. mężczyzny, który zamknął się w jednym ze sklepów w centrum Warszawy. Na miejscu po chwili pojawili się policjanci i strażacy. Gdy prowadzono rozmowy z mężczyzną, w drodze byli już policjanci z SPKP (Samodzielne Pododdziały Kontrterrorystyczne Policji - red.)" – w osobnym poście na Twitterze dodała, że "liczyła się każda sekunda. Szybko przystąpiono do dynamicznych działań. Zakończyły się one obezwładnieniem agresora, który posiadał przy sobie nóż. Trafił on do policyjnego aresztu. Pokrzywdzonej udzielono pomocy".Źródło:Polska Agencja PrasowaPolecane ofertyMateriały promocyjne partneraKiedyś podobno był inny, lecz od wielu lat zamknął się w swojej skorupie i dyszy nienawiścią do całego świata. źródło: NKJP: Kornel Makuszyński: Szaleństwa panny Ewy, 1957. Ludzie przycichli, pozamykali się w sobie, poddali żałobie. źródło: NKJP: Irena Łaszyn: Gdzieś tam, bliżej gwiazd, Dziennik Bałtycki, 2008-02-04
You are using an unsupported browser and things might not work as intended. Please make sure you're using the latest version of Chrome, Firefox, Safari, or Edge.
W literaturze wymienia się kilka kryteriów, które pozwalają odróżnić zdrowie od zaburzenia [2]. Według nich człowiek zdrowy psychicznie to (w uproszczeniu): 1) Człowiek przeciętny. Typowy – taki jak większość ludzi. To osoba, która nie odstaje jakoś przesadnie od reszty społeczeństwa, nie wyróżnia się zachowaniem, cechami
equinnox 9 grudnia 2015, 10:26 Dlaczego dziewczyny/kobiety, będąc w związku z facetem, twierdząc, że go kochają, maglują uporczywie jego smsy, maile, facebooka, są zazdrosne, gdy gdziekolwiek wychodzi bez nich, żądają "raportów", gdy facet ogląda porno - płaczą (albo przeżywają potem, twierdząc że mu się już nie podobają, babka z ekranu ma lepszą dupę) są władcze, okropne hetery i twierdząc, że kochają - osaczają mężczyznę? Kuźwa, po prostu mnie to tak MIERZI, że musiałam napisać ten post, ogarnijcie się, co po niektóre... Jeżeli nie ufacie mężczyźnie, to musicie mieć jakiś powód, a jeśli macie - to pora się zastanowić nad sensem tego związku. Tak samo nie rozumiem wszechobecnego oburzenia, gdy kobieta w związku, wychodzi czasem sama, z koleżankami, spotyka się ze znajomymi. Też mamy pełne prawo do życia własnym życiem. Raz wychodzić z facetem, raz bez moja znajoma w związku taka jest. Dzwoni do mnie z płaczem, bo X powiedział to i tamto, albo że dziś wychodzi z kumplami a mieli iść do cioci Antoniny. Zaczynam się więc zastanawiać, czy to może ja jestem nienormalna, bo szanuję prywatność mojego faceta, daję mu dużo wolności bo mu UFAM i mogę sobie dać głowę uciąć, że nie wywinie mi numeru (czego życzę wielu osobom), sama go wyganiam z domu, żeby odpoczął z kumplami, jednocześnie nie daję mu powodów, by nie ufać mi - jestem wobec niego lojalna. Trochę luzuuu....Kwestia leży chyba w pewności siebie i samoakceptacji, których niektórym wywodu :D Edytowany przez 9 grudnia 2015, 10:28 Dołączył: 2009-04-25 Miasto: Leeds Liczba postów: 9204 9 grudnia 2015, 20:59 Mam ogromne wymagania co do partnera - dlatego wzięłam takiego, co je spełnia a nie byle kogo, kogo potem musze zmieniać i wychowywać. Nie pyta mnie czy moze wyjsc tylko informuje - gdy sprawa zwiazana z pracą albo zaprasza - gdy sprawa prywatna. Wraca zanim ja kładę się spać, a nigdy mu godziny ustalić nie musiałam. Nie wiem skąd przekonanie ze wolność i zaufanie w związku to od razu oznaka wszystkiego co najgorsze. O i wlasnie o to chodzi. Jak widac jest tu jakas grupa kobiet ktore ulozyly sobie zycie tak jak im sie podoba i z facetami ktorzy im sie podobaja i z ktorymi sa szczesliwe. Dla mnie jak dziewczyna musi sprawdzac smsy, czytac wiadomosci i wydzwaniac do faceta co 5 minut jak gdzies wyjdzie to ona ma problem. Poza tym jak by mnie moj facet oskarzal o zdrade i kontrolowal kazdy moj krok to bym sie chyba puscila ot tak zeby w koncu mial sie o co przyczepic... Taka samospelniajaca sie przepowiednia - jak sie w kazdym postepowaniu widzi zdrade, to w koncu ta druga strona ma dosc oskarzania o nic i zrobi 'cos'. I nie, nie usprawiedliwiam facetow (ani kobiet) ktorzy zdradzaja. Ja bylam zdradzona raz w poprzednim zwiazku, nie jest to fajne uczucie. Ale nie zrobilo ze mnie hetery kontrolujacej mojego faceta na kazdym kroku... Nie musze. Wiekszosc czasu wolnego spedzamy razem, znam jego hasla do FB czy maila, jego telefon jest zawsze na wierzchu. Jak wychodzi gdzies z kumplami, to mu ufam ze wychodzi z kumplami, tak jak on mi ufa jak wychodze sama do rodzicow czy z dziewczynami z pracy. Jak bedzie chcial mnie zdradzic to mnie zdradzi i zadne moje czytania smsow czy wydzwaniania do niego tego nie zmienia. Pozostaje mi wiec ufac i miec nadzieje ze jest mu ze mna na tyle dobrze ze nie zdradzi. I na tym sie koncentruje. Dbam o niego a on odwdziecza mi sie tym samym. Jestem szczesliwa w tym zwiazku wiec nie w glowie mi zdrady i wierze ze w druga strone dziala to tak samo. Jedni nazwa to naiwnoscia, inni (w tym ja) nazwa to po prostu nie szukaniem dziury w calym. Jesli przyjdzie mu do glowy mnie zdradzic to coz... jego strata bo drugiej takiej jak ja nie znajdzie. Dołączył: 2007-12-19 Miasto: Wrocław Liczba postów: 3044 10 grudnia 2015, 09:39 CzekoladowaPotworka napisał(a):ewelinusek napisał(a):moim zdaniem kobiety po prostu teraz na wszystko pozwalają facetom, zero jakichkolwiek wymagań, byleby był. tym sposobem godzą się być w imię miłości w wolnych związkach, akceptują, że je okłamał albo umówił się i je olał. wbrew sobie mówią, że jest ok, a tak naprawdę w środku cierpią. stąd te zachowania, o których piszesz. przecież nie wypada wspomnieć o ślubie bo facet ucieknie; nie wypada żeby bolała głowa, bo pójdzie do innej; nie można nic powiedzieć o oglądaniu porno, bo wszyscy faceci oglądają i nie można wyjść na jakieś dziwadło, trzeba się na to zgadzać. nie, nie trzeba. kobieta ma prawo mieć swoje wymagania i potrzeby i znaleźć faceta, który ją doceni. tylesnowflake_88 napisał(a):Zgadzam sie w 100%. Ostatnio bardzo czesto można zaobserwować jak niskie wymagania maja kobiety. Woli spędzić czas z kolegami niż ze mną i moja stara ciotka? Pewnie, żaden problem. Pisze po nocy ze swoją dobra kumpela? Jasne, czemu nie! Ogłada porno? Przeciez on to robi tylko dla rozrywki, to naturalne! (Ciekawi mnie wiec jakie porno oglądali faceci sto czy dwieście lat temu, skoro żaden mężczyzna nie moze bez tego żyć) Każe mi płacić za siebie w restauracji? To normalne, ty interesowna dziewczyno! Zarabia 1300 zł na kasie w biedronce i nie zamierza nic z tym zrobic? To jego życie, ma prawo! jak zajdziecie w ciąże to dopiero wtedy wyjdzie, ze ambicje jednak w życiu czasem sa do czegos potrzebne. Zdradził Cie? Widocznie byłaś heterą i wiecznie bolała Cie głowa!Smutno mi jak patrzę, jak niektóre kobiety w imię tak bardzo lansowanej teraz "wolności", "luzu", obowiazkowemu juz braku posiadania kompleksów (bo przeciez każdy musi byc super pewny siebie i emanować nawet nieuzasadnioną wyższością), hołdują ślepemu zaufaniu, które zahacza juz o granice naiwności. Zastanawiające i dla mnie najgorsze jest jednak to, ze nie widzą przy tym jak paradoksalnie same obdzieraja sie z szacunku do się, kobiety teraz takie wyzwolone, takie świadome, światowe. A potem płacz, ze ja jeden, drugi zdradził. Ja w 100% nie ufam nawet sobie, a co dopiero mężczyźnie. Edytowany przez Hedone 10 grudnia 2015, 09:41 Dołączył: 2012-09-06 Miasto: Liczba postów: 271 10 grudnia 2015, 10:10 Ja przez pewną sytuacje w telefonie męża zrobiłam się mniej ufna. Mija mi na szczęście :) Pod imieniem kolegi była kobieta-sam się zdziwił, wytłumaczył, ja uwierzyłam. Zglupialam na chwile, bo nie mam ochoty być idiotka co sprząta, gotuje i dba o kogoś (kocha)co by mnie zdradzał. Miłość to wierność, zaufanie i zawsze to widziałam i widze... .BLISKOŚĆ W ZWIĄZKU jest moim zdaniem receptą na zazdrość...Ps. Moj mąż był na początku związku zazdrosnikiem i z jednej strony miłe to było, ale czasem męczyło. Dołączył: 2012-09-06 Miasto: Liczba postów: 271 10 grudnia 2015, 10:16 Ile masz lat i ilu letni związek(masz dzieci)? equinnox 10 grudnia 2015, 20:32 Ja? 24 lata, w związku od trzech ;) Do dzieci daleko - skupiam się na karierze estradowej. equinnox 10 grudnia 2015, 20:43 wiecie co... to jest naprawdę bulwersujące, że zdrowy związek, w którym obydwoje sobie ufają i mają wolną przestrzeń, każdy dla siebie, nazywacie poddawaniem się modzie i postępowaniem, które wynika tak naprawdę z nieakceptacji siebie, obdarciem się z szacunku? Moje życie się nie toczy tylko wokół faceta; jestem muzykiem, zarabiam na tym, co kocham robić i wiąże się to z szerokim zapleczem ludzi wokół mnie, częstymi spotkaniami i bogatym życiem towarzyskim, które, jakby ktoś nie wiedział - nie jest równoważne ze zdradzaniem. WHAT? Dla mnie, obdarciem z szacunku i TOTALNĄ degradacją jest traktowanie faceta jak kłamcę, którego trzeba wiecznie sprawdzać, jak i podporządkowywanie jemu całego swojego planu dnia i żądanie tego samego. Chyba, że was nie stać na lepszego faceta - który będzie prawym człowiekiem, więc trzymacie się tego, co jest, to rozumiem. Tylko współczuć. Edytowany przez 10 grudnia 2015, 20:44 Dołączył: 2011-04-12 Miasto: Będzin Liczba postów: 9132 10 grudnia 2015, 20:47 nie wszyscy potrzebują tej wolności. Są związki typu papużki nierozłączki i też maja racje bytu. Zależy tylko od tego czego partnerzy oczekują. Dobrze jest się dobrać pod tym względem. equinnox 10 grudnia 2015, 20:49 ale nie rozumiem dlaczego, kobieta wchodząca w związek często porzuca swoje pasje, o przyjaciołach nie wspominając i żyje tylko gotowaniem obiadków mężczyźnie. To smutne....Najpoważniejszą konsekwencją służbową, jaka może spotkać spóźniającego się pracownika, jest zwolnienie z pracy. By jednak do takiej sytuacji doszło, spóźnienia powinny być regularne lub znacząco wpływać na pracę firmy i wykonywanie obowiązków służbowych (np. spóźnianie się na zebrania, spotkania z klientami itp.).
Zamknięcie się w sobie, ludzie zamykają sie w sobie z bardzo różnych powodów. Czasami niestety powoduje to u nich bardzo silne załamania nerwowe i są na przykład oni wtedy bardzo mało odporni na stres oraz oczekiwania płynące z zewnątrz. Jeśli coś takiego się im przydarza, to powinni mieć wokół siebie ludzi, którzy ich kochają i potrafią im pomóc. Jednak nie zawsze tacy ludzie pozwalają na to, by ktoś wyciągnął do nich dłoń. Skoro z zasady staja sie zamknięci, to nie przyjmują żadnych sygnałów dobroci od innych. Jest to bardzo niedobry stan dla wielu ludzi, ponieważ czasem może to spowodować bardzo duże kłopoty w życiu osobistym. Niektórzy bowiem mają coś takiego, ze zamykają się w sobie, ponieważ zdarza się im jakaś tragedia – na przykład jakaś ukochana osoba umiera, czy rozpada nam się wieloletni związek. Czasami jesteśmy po prostu zupełnie bezsilni wobec bardzo różnych sytuacji życiowych, które nas otaczają. Właśnie dlatego się zamykamy, a zamkniecie sie w sobie to poważna choroba, która nieleczona może prowadzić do wielu strasznych konsekwencji.
W reakcji obronnej niektórzy z nas zamykają się w sobie; uciekają w samotność. Inni sięgają po używki. Dla ukojenia atmosfery często konieczne staje się skorzystanie z grup wsparcia. W jeszcze innych przypadkach to chory razem z bliskimi wzajemnie dają sobie wsparcie. Dużo rozmawiają o nowej sytuacji i wspólnie stawiają jej czoła.
Przejdź do treści Tagi bojaźliwość, brak pewności siebie, cnotliwość, introwertyczność, lękliwość, małomówność, niedostępność, niekomunikatywność, nieufność, niezdecydowanie, ostrożność, panikarstwo, pierzchliwość, płochliwość, potulność, skrępowanie, skromność, skrytość, strachliwość, tchórzliwość, uległość, wstrzemięźliwość, wstydliwość, wyciszenie, zagubienie, zahukanie, zakłopotanie, zamknięcie w sobie, zdezorientowanie, zmieszanie Tagi borsukowatość, introwersja, mrukliwość, skrytość, zamknięcie w sobie Zaburzenia pamięci występujące sporadycznie (np. trudności z przypomnieniem sobie, gdzie zostawiło się klucze) mogą wystąpić u każdej zdrowej osoby. Na zdolność koncentracji i zapamiętywania wpływa nie tylko stan zdrowia, ale także czynniki przemijające – czy dana osoba jest wypoczęta, czy w danym momencie przeżywa stres psychiczny, czy dociera do niej dużo bodźców. zapytał(a) o 19:42 Jak mozna 'odblokować' osobę zamkniętą w sobie? To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź sunney odpowiedział(a) o 11:44: Musisz być przy niej w każdym momencie, nie ważne czy będzie to chwila szczęścia, czy jej, że potrafisz słuchać nie komentując i nie krytykując. W ten sposób taka osoba będzie skłonna zaufać właśnie Tobie. Rozmawiaj z nią najpierw o jej zainteresowaniach, tym co lubi, a czego nie znosi. Nie wypytuj się też o jej życie prywatne, chyba, że sama będzie na to gotowa. Odpowiedzi Nic na siłę. Na pewno nie przekonywać nikogo, by zaczął mówić o sobie. Po prostu rozmawiać o czymkolwiek i cały czas uważnie słuchać. Osoby zamknięte w sobie są często wrażliwe i widzą, kiedy ktoś ich słucha, a kiedy po prostu udaje. Czasami wystarczy powiedzieć coś o sobie, niedużo, żeby nie zagadać drugiej osoby i poczekać. Najczęściej taki człowiek zaczyna pytać i dopiero wtedy się otwiera. Nie należy nalegać na zwierzenia, nawet po dłuższym czasie znajomości. Okaż drugiej osobie sympatię i zrozumienie i wtedy, jeśli będzie chciała, otworzy blocked odpowiedział(a) o 19:48 Powoli - byle nie na siłę i z marszu, bo to daje zazwyczaj odwrotny i może najpierw zrozumieć...? Niby się mówi, że powoli, a sama mimo iż jestem nieśmiała, ktoś "odpowiednim sposobem" potrafi mnie otworzyć dosłownie w kilkanaście minut. Odblokowuję się przy osobach równie nieśmiałych, tolerancyjnych, ewentualnie kipiących pewnością siebie, zabawnych, a przy tym życzliwych. Innymi słowy, przy takich, którzy akceptują moją zamkniętość.. Wystarczy do mnie zagadnąć, rozśmieszyć, okazać akceptację, a nagle mogę zacząć nawijać, że mi się gęba nie zamyka. Dosyć to trudne, a raczej wymagające cierpliwości, skupienia, wyczucia, podejścia oraz przekonania i zdecydowania. Powolutku zdobywać należy zaufanie tej osoby, przy pomocy cech powyższych. Wydaję mi się, że cechy te powinny być elementem składowym osobowości kogoś, kto ma zamiar podjąć się takiego "odblokowania". Niczego nie da się przyspieszyc ani nikogo do tego nie można rzecz jaką można zrobic jest rozmowa,ona zawsze z taką osobą dużo rozmawia,poświęcac jej swój czas,opowiadac jej o sobie,aby mogła nam zaufac i wiedziec ze może na nas polegac,że może nam o wszystkim powiedziec,wiedząc o tym,że jej pomożemy,zachowamy to dla siebie i nie wykorzystamy tej infformacji dla prostu powinna miec kogoś komu zależy na niej i wtedy zacznie się powoli otwierac i to robic delikatnie,żeby jej nie przestraszyc,żeby nie czuła że ktoś na nią naciska. Oczywiście, że można. Tylko i wyłącznie po przez rozmowę. Im więcej będziesz z taką osobą rozmawiać i spędzać czas to tym większe szanse.. Jest w sumie jeszcze jedna rzecz ... zależy z jakiego powodu ta osoba zamknęła się w sobie. Jaki miała tego powód. Ja się zgodzę z powyższymi, że nic na siłę, ale warto zawsze próbować. Tylko nigdy nie pytaj z jakiego powodu się zamknęła w sobie... to może być sytuacja zbyt bolesna. jeżeli jednak znasz powód to napisz na pw... to wtedy spróbuję indywidualnie pomóc. blocked odpowiedział(a) o 20:48 Musisz zdobyć jej zaufanie. Po prostu spróbuj się z nią zakolegować. Takie osoby mają problemy z nawiązaniem kontaktu z innymi ludźmi, ale tak jak każdy inny go potrzebują, więc jeśli to ty będziesz próbowała nawiązać z nią kontakt, z pewnością będzie chciała to odwzajemnić. Ale nie oczekuj niczego od razu. Może minąć wiele czasu, zanim ta osoba będzie potrafiła swobodnie z tobą rozmawiać. love u ♥ odpowiedział(a) o 22:19 Musisz być przede wszystkim delikatna, a ta osoba musi poczuć do ciebie zaufanie. Nie da się wszystkiego zrobić w minutę, pamiętaj. Osoba zamknięta w sobie dużo myśli. Skąd wiesz, może sprawia jej to przyjemność? Najlepiej z nią porozmawiaj i wolnymi krokami dąż. blocked odpowiedział(a) o 19:53 Nie można jej odblokować. Ona sama musi się odblokować. Sama musi tego chcieć. Uważasz, że ktoś się myli? lub "Nie wykluczam scenariusza, że powiaty w strefie czerwonej będą odczuwać jeszcze bardziej dotkliwe obostrzenia, bo taka jest logika konstrukcji samych stref. Jednak lockdown rozumiany jako zamknięcie totalne w skali całego kraju, powrót do sytuacji z przełomu zimy i wiosny, nie jest rozważany. Nie straszmy się lockdownem. już odwiedziłem to kilka odp w moim niestety jest coraz 17 lat,zerwane kontakty ze znajomymi,zawalony rok w szkole,nie rozmawiam z mam już ochoty dalej tego jeszcze udawałem że wszystko jest dobrze..Teraz nawet nie próbuję ukryć tego,że jestem na się odzywać do domowników,całkowicie wychodzić z codzienna aktywność ogranicza się do zaliczenia toalety i max 2 razy dziennie mnie perspektywa pójścia 1 września do szkoły do nowej klasy..Jestem zamknięty w sobie,mam masę kompleksów i nie umiem nawiązywać kontaktów z ludźmi. Jest jeszcze jakaś nadzieja że jakoś z tego wyjdę? Nawet nwm po co tutaj napisałem..może dlatego że chciałem gdzieś wylać to co siedzi we mnie a nie mam o tym z kim porozmawiać? Wiem że te wszystkie blokady przed kontaktami z ludźmi itp siedzą we mnie ale przez to czuję się jeszcze gorzej bo w chwilach gdy o tym myślę zdaję sobie sprawę że jestem nic nie wart i tylko zawadzam innym na tym pisałem że jestem zbyt wielkim tchórzem żeby coś sobie zrobić lecz teraz mogę śmiało powiedzieć że na niczym mi już nie zależy i mogę w każdej chwili oddać swoje życie:/ Zamknięcie ludzi w domach i paraliż gospodarki nie mogą być standardową odpowiedzią na przyszłe kryzysy zdrowotne. Na szczęście istniejąWycieczka była udana. Trochę mi wstyd, bo była inwazja os i szerszeni i nie odbyło się bez wrzasków nawet na mieście no ale nie kontroluje tego i wszyscy o tym wiedzą... Lecz i tak mi wstyd. W pracy jest atmosfera tak ciężka, że można ją kroić nożem... To odbiera mi energię. Tak bywa, nie ma co się przejmować... W końcu pracują tam same kobiety. Nie umiem napisać nic innego jak to, że czuje nienawiść do siebie i swojego ciała. To mnie przenika i nie mogę przestać o tym myśleć. Nie chcę być taka jaka jestem. Zarówno psychicznie jak fizycznie. Dół... Stanowczo tendencja zniżkowa. Wegetuję.
Śmierć osoby starszej najczęściej nie jest nagła, to proces, do którego można się w pewnym stopniu przygotować. Warto dodać, że w przypadku opiekunów rodzinnych bardzo często po śmierci bliskiego pojawia się uczucie ulgi. Wiąże się ono z tym, że bliski nie doświadcza już cierpienia. Bywa też, że opiekunowie sąPrzez wiele lat uczymy się życia. Wędrówka bywa niekiedy bardzo trudna i wyboista. Jednak życie samo w sobie nie jest aż tak trudne. Najtrudniej poradzić sobie ze śmiercią, która wkrada się do naszego życia nieproszona. Krótko ujmując, życie nie przygotowuje nas na nadejście śmierci. Pomimo, że śmierć jest częścią ludzkiego życia, to i tak nie potrafimy sobie z nią poradzić. Śmierć i żałoba są nieodgadnione, dopóki nie zapukają do naszych drzwi… Gdy się pojawiają stajemy się jakby dziećmi we mgle. Błądzimy i nie potrafimy odnaleźć się w przytłaczającej rzeczywistości. Wszystko staje się inne – puste i zimne. To do czego dążyliśmy, nagle przestaje mieć jakiekolwiek znaczenie. Zaatakowani niestabilnością szukamy światełka nadziei na lepsze jutro. Jednak ono nie przychodzi… Kolejną pozycją po którą sięgnęłam na jesienne, październikowe wieczory była książka „Mózg w żałobie” autorstwa dr Lisy Wewnętrznie poczułam bliżej nieokreśloną potrzebę zagłębienia się w jej treść. A perspektywa tego, że nie jest ona poradnikiem i opiera się na osobistych doświadczeniach związanych z ciężką chorobą i stratą męża samej autorki wzmocniło mój wybór. Książka bardzo mnie pochłonęła. A wszystko dlatego, że przedstawia niezwykle poruszającą historię wybitnej neurolog, która musiała zmierzyć się z chorobą a w dalszej kolejności śmiercią swojego ukochanego męża, który również był lekarzem. Autorka opierając się na osobistych przeżyciach skupia się na niesieniu pomocy innym osobom, które tak jak ona muszą mierzyć się ze stratą. Krok po kroku pokazuje, czym jest żałoba i jak ważnym jest ona procesem odbudowywania siebie. Napisanie a potem wydanie wspomnianej książki było formą „terapii przez pisanie” dla autorki. Przelewała ona na papier swoje myśli i uczucia, aby je lepiej zrozumieć. Dzięki temu mogła spojrzeć na swoje emocje z szerszej perspektywy. Jej zapiski tworzą formę dziennika, który został podzielony dla dwie części. Część pierwsza to „Życie przed”, w której to śledzimy walkę z nowotworem, ale także zanurzamy się w wewnętrzny świat autorki, w którym góruje niepewność i niezrozumienie. Jest to „początek końca”. To właśnie w tym czasie dochodzi do niej, że będzie musiała zmierzyć się stratą męża, stratą ich jako całości i stratą tego, kim jest. Pomimo tej bolesnej myśli postanawia pomóc partnerowi żyć tak jakby śmierć nie czaiła się za rogiem. Od tamtej pory mniej znaczyło więcej – więcej ukochanego, aż do dnia, w którym usłyszała jego ostatnie tchnienie… „Nie możemy zrozumieć pierwszego oddechu noworodka, tak ja nie możemy pojąć ostatniego tchnienia osoby, z którą podróżowaliśmy przez życie.” -dr Lisy W części drugiej poznajemy „Życie po”. To czas w którym autorka próbuje znaleźć ukojenie na własne traumatyczne doświadczenia. Stara się sobie pomóc szukając wskazówek w neurologii i psychologii. Na własnej skórze doświadcza tego, jak mózg reaguje na urazy emocjonalne, co wzmaga jej chęć poznania „nowej” siebie za pomocą nauki. Oto jak to ujęła: „Z neurologicznego punktu widzenia traumatyczne wspomnienia tworzą własne szlaki bodźców nerwowych: pewne bodźce wyzwalające aktywują szlaki związane z niepokojem, a nawet walką czy ucieczką. Uzdrowienie wynika z neuroplastyczności lub zdolności mózgu do przebudowy i ponownego utworzenia szlaków dla bodźców nerwowych. Takie powtórne połączenie emocjonalnych i poznawczych elementów pamięci można osiągnąć na wiele sposobów, między innymi odwiedzając psychologa, pisząc dziennik czy po prostu powracając do najważniejszych życiowych doświadczeń, pielęgnując poczucie pewności siebie i bezpieczeństwa.” Dodatkowo z części drugiej dowiadujemy się, jak stopniowo wyciągnąć z podświadomości bolesne doświadczenia i przywrócić je do świadomości, tak aby stały się one naszą historią, a nie jak dotąd niemym, pełnym cierpienia krzykiem. Oprócz tego autorka ofiaruje nam mapę do odbudowania tożsamości i dostrzeżenia nowych możliwości. Pokazuje, jaki wpływ mają na nas sny – jak czerpać z nich wiedzę i na czym się skupiać. W tej części znajdziemy także przerwy na pisanie dziennika. Jest to kilka wolnych kartek, które czytelnik może wypełnić po przeczytaniu poprzedniego rozdziału. Bowiem to, co robimy, jak się zachowujemy, co myślimy, jak spędzamy wolny czas ma w żałobie bardzo duże znaczenie. Nawet to, o czym śnimy możemy wykorzystać do tego, aby pomóc sobie w tym trudnym okresie. Tak, jak podkreśla to dr Lisy bardzo ważne jest zanurzenie, czyli praktyki kontemplacyjne, terapeutyczne, interakcje z innymi osobami i uczenie się zaglądania do siebie. Nie powinniśmy także unikać rozproszenia, czyli czasu, w którym robimy rzeczy które sprawiają nam przyjemność, ale jednocześnie odsuwają od nas myśli o wewnętrznym bólu. Tak naprawę warto być świadomym i aktywnym. Warto pójść za tym, co przynosi ukojenie, a unikać miejsc, które są puste i wywołują mentalny paraliż. „Czas śmierci, podobnie jak zakończenie historii, nadaje zmienione znaczenie temu, co ją poprzedzało.” –Mary Catherine Bateson Mówią, że czas leczy rany. Jednak to nie czas sprawia, że w pewnym momencie jest nam lżej. Do uzdrowienia zapłakanej duszy potrzeba nam żałoby, czyli okresu, który stanie się naszym wewnętrznym procesem ochronnym. To przemiana niosąca przystosowanie się do nowych warunków rzeczywistości. To właśnie żałoba pomaga nam przetrwać w obliczu traumy emocjonalnej, dlatego przenigdy nie powinniśmy sobie jej odmawiać. Na sam koniec dodam, że książka choć przepełniona jest bólem i nieraz sprawiła, że po moich policzkach pociekły łzy, to nade wszystko daję ona nadzieję i wskazówki. Jest wiarą w lepsze jutro. Dzięki tej książce odzyskamy wiarę w możliwość odzyskania siebie i tym samym poczucia kontroli. Naprawdę polecam! Jeśli czujesz się gotowy/a to podziel się swoimi doświadczeniami z żałobą w komentarzu poniżej. Twoje słowa mogą stać nadzieją dla innych. Twoja historia może okazać się niebywałym wsparciem – może stać się przewodnikiem po świecie, który traci swoje barwy. Dziękuję. Autorka: AGNIESZKA ZBLEWSKA ODSZUKAJ RADOŚĆ W KILKU SŁOWACH - CZYTAJ i UCZ SIĘ DZIENNIK MIŁOŚCI WŁASNEJ „DZIENNIK MIŁOŚCI WŁASNEJ” to e-book dla każdego, kto chce zacząć siebie kochać. To propozycja dla wszystkich którzy pragną patrzeć na siebie oczami szacunku, zrozumienia, akceptacji i wdzięczności ❤❤❤ (więcej…) CZYTAJ ELIKSIR PEWNOŚCI SIEBIE ELIKSIR PEWNOŚCI SIEBIE, czyli jak pokonać wewnętrzne i zewnętrzne blokady? Istnieją takie momenty, w których z wielkim cierpieniem na duszy wątpimy w siebie. Nie czujemy się zbyt dobrze we własnej skórze, odczuwamy ucisk w gardle, nogi odmawiają posłuszeństwa, a serce zbyt szybko zaczyna bić. Człowiek sam ze sobą czuje się źle. A wszystko z powodu kulejącej pewności siebie, która daje o sobie znać, w takich momentach, które są dla nas nazbyt obciążające. Dlatego postanowiłam napisać książkę, która dokładnie zobrazuje, jak stać się pewnym siebie człowiekiem. (więcej…) CZYTAJ Źródła braku pewności siebie, czyli skąd u ludzi niskie poczucie wartości? „Źródła braku pewności siebie” to e-book dla każdego, kto chce wziąć pewność siebie w swoje ręce i podjąć decyzję, co dalej powinien z nią zrobić. To nade wszystko źródło schematów głęboko zakorzenionych w podświadomości. To prawda o tym skąd u ludzi niskie poczucie wartości, jak również o tym, co wpływało i wpływa cały czas na naszą pewność siebie. W e-booku: (więcej…) CZYTAJ TOXIC 2, jak poradzić sobie z miłością, która Cię niszczy? Toksyczna więź… Coraz bardziej świadomi, a jednak wciąż tak bardzo nieświadomi… Niestety wciąż zbyt wiele osób tkwi w toksycznych relacjach, całkowicie rujnując swoje zdrowie psychiczne. Nazbyt wiele osób wciąż nieświadomie oddaje swoje życie w ręce wampira emocjonalnego. Traci wszystko – szczęście, radość, poczucie bezpieczeństwa, spokój, swoje prawa, zdrowie i to wszystko w imię zasad, które zostały zbudowane przez toksycznego wampira. Jednak w życiu każdego z nas przychodzi taki moment w których pragniemy tylko jednego – wolności i rozumienia… Czy należysz do tych osób? (więcej…) CZYTAJ TOXIC, jak sobie radzić z osobami, które utrudniają Ci życie? Emocjonalnie wykorzystani… Emocjonalny wampir to szantażysta o wielu twarzach. Gra i wykorzystuje – owija sobie nas wokół palca i nawet nie wiemy kiedy, a już zachowujemy się tak, jak on sobie tego życzy. To nie Twoja wina!!! Emocjonalny szantażysta to cholerny manipulator – wykorzysta wszystko i wszystkich, by zdobyć to, co jest mu w danej chwili potrzebne. W nosie ma uczucia innych – najważniejsze to podbudowanie własnego ego… Najtrudniejszy moment naszego życia to ten, w którym w końcu zdajemy sobie sprawę z faktu, że ta osoba nas krzywdzi. Ciągła krytyka, obgadywanie, niedorzeczne plotki, brak szacunku, obojętność ze strony bliskich… Odczuwasz to u siebie w życiu? (więcej…) CZYTAJ CZARNA KSIĘGA PERSWAZJI Sztuka perswazji to sposób na życie… Choć mylona z manipulacją, to jednak jest bardzo daleka od tego postępowania… Perswazja to sposób przekonywania do własnych racji bez wpływu na zdrowie innej osoby. Pomaga dojść do konsensusu poprzez dyskusję zainteresowanych stron nad zaistniałym problemem – tym samym otwiera drogę do jego rozwiązania. Jest również nieodzownym czynnikiem łagodzącym wszelkie kłótnie, czy spory. Należy pamięć, że perswazja nie polega na zmuszaniu, jak to lubi robić manipulacja. Perswazja nigdy nie jest powiązana z kłamstwem, czy mówieniem nieprawdy. Skupia się przede wszystkim na argumentowaniu danych twierdzeń i postaw w sposób rzeczowy i kompetentny. …ale dość z teorią… Czas zobaczyć, czego nauczy nas CZARNA KSIĘGA PERSWAZJI… Publikacji pomoże przede wszystkim opanować bezcenne techniki życia wśród wielu różnych osobowości… (więcej…) CZYTAJ DEPRESJA NIEWIDZIALNY WRÓG DEPRESJA WCIĄŻ OBECNA… Do tej pory na temat depresji powstało wiele książek, jednak wszystkie „jakieś takieś”… Niby służą pomocą, a wciąż zbyt wiele w nich skomplikowanych terminów… Zbyt mało poradników – zbyt mało prostych przekazów… Dzisiaj chcę Ci przedstawić pozycję, która jest daleka od medycznych nierozumianych słów. Nie znajdziesz tu nic trudnego do zrozumienia. Ta książka jest napisana, by służyć i pomagać – ma zwiększyć świadomość samego chorującego, jak i jego najbliższych, którzy walczą razem z nim. (więcej…) CZYTAJ ZBURZĘ TEN MUR CZAS NA ZMIANY… Czy masz czasem tak, że gdziekolwiek się ruszysz, to napotykasz na mur? Próbujesz coś zmienić, coś osiągnąć, ale nic się nie zmienia? Jest pewien sposób na to… Czas zburzyć ten okropny mur, który przez lata budowany był przez porażki, negatywne myśli, krzywdzące opinie, brak pewności siebie, trudne dzieciństwo, okrutne utarte schematy… Wszystko, czego teraz potrzebujesz, to uświadomienie sobie, jak dotrzeć do własnego szczęścia. Dzięki tej książce odzyskać siebie – zrozumiesz i zaakceptujesz, a przede wszystkim nauczysz się prawdziwie żyć. Trener rozwoju osobistego pomoże Ci zrozumieć, co to znaczy żyć pełnią życia. (więcej…) CZYTAJ WŁADCA SŁOWA Władca słowa… Jak skutecznie i celnie wymierzać słowo, aby osiągnąć władzę nad ludzkimi emocjami? Książka, której opis właśnie czytasz, stawia sobie za cel dać Ci władzę nad ludzkimi emocjami. Będzie tu mowa o tym, jak możesz się nauczyć sięgać poza racjonalne motywy innych ludzi i oddziaływać bezpośrednio na ich instynkty, rozbudzając i rozpalając swymi słowami ich wyobraźnię. Pokażemy Ci, w jaki sposób, sięgając poza racjonalne motywy słuchacza, możesz rozpalać wyobraźnię samymi słowami. Czyli, w skrócie, dowiesz się przede wszystkim… Nauczy się – Jak bezpośrednio wpływać na ludzkie instynkty, emocje i wyobraźnię, sprawiając, że wszelkie Twoje sugestie staną się nieodparcie fascynujące, zniewalające i hipnotyczne? (więcej…) CZYTAJ POTĘGA ŻYCIA – Jak zacząć od nowa, nie zmieniając wszystkiego wokół? Każdy z nas w pewnym momencie swojego życia staje oko w oko z potrzebą zmiany, która często przychodzi niespodziewanie i od której tak naprawdę nie ma odwrotu. Zmiana dotyczy różnych sfer naszego życia, ale w dużej mierze będzie krążyć wokół wewnętrznej potrzeby natychmiastowej odmiany własnego losu… Wewnętrzny głos krzyczy: „muszę coś zmienić, bo inaczej zwariuję”… Zmiana jest nieunikniona, a Ty od dzisiaj stajesz się jej mapą i przewodnikiem… (więcej…) CZYTAJ
WP Wiadomości na: Instagramie. 👍 Lubię to! Dajemy sobie przepisy, które bardzo łatwo pozwalają "załatwiać" ludzi. Zamkniecie kogoś w zakładzie psychiatrycznym i przetrzymywanie go tam 17 lat i od pewnego czasu nie potrafię sobie ze sobą poradzić. Jestem coraz bardziej zamknięta w sobie. Pomimo tego, że mam dobrych przyjaciół, rozmowy, spotkania z nimi mnie męczą. Często jest tak, że fizycznie jestem wśród nich obecna, ale mentalnie jestem gdzieś indziej, zamknięta w swoim potrafię się dogadać z mam bezpodstawne ataki płaczu i najchętniej przesiedziałabym cały dzień w swoim wiem co się ze mną dzieje i jak sobie w tym poradzić.. 17 LAT ponad rok temu Współchorobowość w depresji Myślę, że rozmowa z psychologiem mogła by pomóc, również ważna jest tu ocena sytuacji czy jest to przejściowy stan związany z dojrzewaniem czy zaburzenia nastroju wymagające leczenia. Pozdrawiam. 0 Twoje samopoczucie psychiczne i fizyczne wskazuje na to, że coś niepokojącego się dzieje. Może to być np. depresja ale nie mogę tego stwierdzić, mogę tylko domyślać się. W takie sytuacji najlepszym wyjściem będzie rozmowa ze specjalistą, mam tu na myśli psychologa lub psychoterapeutę i rozpoczęcie może terapii. Nie czekaj, tylko działaj. Powodzenia 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Czy ataki płaczu to objaw depresji? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka Czy to są ataki paniki? – odpowiada Mgr Magdalena Waśko Dlaczego nie potrafię kontrolować płaczu? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek Jak sobie poradzić z tymi napadami płaczu? – odpowiada Mgr Katarzyna Kulczycka Dlaczego od lat borykam się z sytuacjami skrajnego płaczu i smutku? – odpowiada Lek. Aleksandra Witkowska Napady złego nastroju, poczucie pustki, potrzeba płaczu bez przyczyny i pesymizm – odpowiada Mgr Magdalena Golicz Ataki paniki i płaczu po rozstaniu z partnerem – odpowiada dr n. med Monika Łukaszewicz Zamknięcie się w sobie i brak radości z życia – odpowiada Mgr Patrycja Stajer Nerwica i ataki płaczu podczas kłótni z ojcem – odpowiada Mgr Kamila Drozd Chcę do mamy... Co się ze mną dzieje? Co mam robić? – odpowiada Mgr Joanna Żur-Teper artykułyzapytał(a) o 20:38 Jak moge zamknąć się w sobie? To pytanie ma już najlepszą odpowiedź, jeśli znasz lepszą możesz ją dodać 1 ocena Najlepsza odp: 100% Najlepsza odpowiedź blocked odpowiedział(a) o 18:10: Po pierwsze - po co? Ale wracając do Twojego pytania, to mam kilka propozycji... Na początek: nie udzielaj się na lekcjach, jeśli nauczyciel będzie chciał, aby uczniowie opowiadali o swojej opinii na dany temat, po prostu siedź cicho i nic nie mów... Na przerwach staraj się gdzieś "chować" w miejsca typu "ciemne zakątki szkoły", biblioteka, albo szatnia... Jeśli zostaniesz zaproszony na jakieś urodziny i tym podobne, nie przychodź na nie, używając wymówek: "Jadę do lekarza", "Nie mogę przyjść, wtedy jest pogrzeb babci" itp. W żadnym wypadku nie udzielaj się towarzysko! Nie przychodź na bale, dyskoteki i zabawy szkolne!W ogóle najlepiej, żebyś z nikim nie rozmawiał... Gdy będziesz miał problem, nikogo nie pytaj o zdanie, dobrą radę, nie proś o pomoc (Oczywiście nie dotyczy to zapytaj)Zacznij słuchać smutniejszej i bardziej przygnębiającej muzyki... Polecam Ci Escape the Fate, Alesana i Bring me the Horizon... Nie rozmawiaj z nikim, nie miej PRAWDZIWYCH i ODDANYCH przyjaciół... A przede wszystkim nie zwracaj uwagi na to, co kto sobie o Tobie myśli... Odpowiedzi Hm no to tak :Możesz słuchać muzyki na słuchawkach coś typu : Rammstein Chodzić z ponurą miną i spuszczoną głowąMożesz ubierać się na czarno wtedy jeszcze bardziejW domu możesz np spuszczać żaluzje i nie wychodzić z pokoju Z nikim się nie zadawać i być niedostępnąMam nadzieje że o takie rzeczy Ci chodziło blocked odpowiedział(a) o 20:41 Hmm.. Wtedy by musiało stać coś smutnego lub strasznego w twoim życiu. Coś, co bardzo przeżywasz, np. śmierć ukochanej osoby albo gwałt.. Coś co by ci siadło na psychice, czego nie polecam. Jak chcesz pokazać innym, że zamykasz się w sobie, to nie zwracaj na siebie uwagi, nie odzywaj się do nikogo, siedź cicho zawsze i wszędzie, słuchaj smutnej muzyki, typu: Evanescence - my immortal, nie przyjaźń się z nikim, udawaj, że jesteś smutna. Wiesz...tylko zapytam...po co ci to? -.' blocked odpowiedział(a) o 20:38 blocked odpowiedział(a) o 20:39 Nie radziłą bym ci tego robic wiec nie powiem ci jak :P jest tylko jeden sposób weź kluczyk i przekręc go sobie ;PPP Siedź cicho unikaj wszystkich chodz smutny/a nie wiem co jeszcze ;) magd23 odpowiedział(a) o 20:44 jestem zamknięta w sobie i to moje rady -wyłącz się na świat -przestań go słuchać tylko na niego patrz-nie odzywaj się do nikogo -siedż sama na każdej przerwie Nie odzywaj się w domu, nie gadaj z nikim w szkole, owszem radze ci bo sama jestem zamknięta w sobie a więc dobrze trafiłaś :) Jak pani zapyta coś na lekcji to milcz, jeśli mama lub tata zapyta cie czemu sie nie odzywasz rusz ramionami, leż ciągle zasłoń rolety ciedź po ciemku...:) Ja tak robie, nie odbieraj telefonów no chyba że jak chcesz to odbierz i nic nie mów wystarczy zalozyc kaptur na glowe np. na polskim i udawac ze sie tu nie ma i wtedy robic to co miales na mysli mowiac zamknac sie w sobieja tak robie codziennie Bardzo ci dziękuje kitek172 pomogłaś mi blocked odpowiedział(a) o 20:42 nie ró tego. musisz byc otwartan na ludzi! :>\0 błagam na [LINK] Uważasz, że ktoś się myli? lub
Wystarczy złożyć wniosek i po 30 dniach nie będziemy mieć już konta bankowego. W tym celu konieczne będzie zalogowanie się do serwisu internetowego bankowości online. Następnie wchodzimy w Pomoc >> Załatw Sprawę >> Inna Sprawa. Tam musimy skorzystać z wyszukiwarki, aby odnaleźć opcję „wypowiedzenie umowy”.Dziewczyna ma problemy w rodzinne. Mówi że nie chce się widzieć narazie i czasem zamyka się sama w pokoju. Chciałbym jej pomoc lecz ona mówi że nie potrzebuje pomocy. Chciałbym jednak jakoś pomoc. Co robić? :-/ MĘŻCZYZNA, 18 LAT ponad rok temu Depresja Psychoterapia indywidualna Psychologia Rola kampanii edukacyjnych w leczeniu depresji Mgr Joanna Kołodziejczyk Psycholog, Kłodzko 67 poziom zaufania Witam, nie można pomóc osobie, która tego nie chce. Może Pan zapewnić znajomą o swojej obecności i zaoferować wsparcie, gdy będzie tego potrzebowała. Pozdrawiam 0 Mgr Monika Prus Psycholog, Lublin 64 poziom zaufania Witam, są sytuacje kiedy należy uszanować potrzebę drugiej osoby i pozwolić jej pobyć samej ze sobą. Może Pan dać jej do zrozumienia, że jest obok i gotowy jest jej pomóc. Może Pan także przedstawić propozycję skorzystania z pomocy specjalisty. Pozdrawiam Monika Prus 0 redakcja abczdrowie Odpowiedź udzielona automatycznie Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Jak pomóc osobie, która jest zablokowana na uczucia? – odpowiada Mgr Joanna Kołodziejczyk Podejrzenie nerwicy u osoby mieszkającej za granicą – odpowiada Lek. Izabela Ławnicka Jak pomóc osobie uzależnionej wyjść z nałogu? – odpowiada Mgr Joanna Kołodziejczyk Jak pomóc osobie z depresją? – odpowiada Dr n. med. Bohdan Tadeusz Woronowicz Jak pomóc osobie bliskiej, która nie chce pomocy? – odpowiada Mgr Irena Mielnik - Madej Jak pomóc dziewczynie z depresją i nerwicą lękową? – odpowiada Mgr Hanna Markiewicz Niechęć do odbudowy związku z powodu poznania nowych kolegów – odpowiada Mgr Joanna Kołodziejczyk Niechęć do bliskich w depresji – odpowiada Mgr Monika Wysota Jak pomóc bliskiej osobie z problemami psychicznymi? – odpowiada Mgr Tytus Dziewięcki Jak pomóc osobie chorej na schizofrenie paranoidalna? – odpowiada mgr Jacek Romański artykuły Małżeństwo z Lublina od ponad dwóch lat mieszka na klatce schodowej. Zostali oszukani i opuszczeni. Pomagają tylko znajomi i sąsiedzi Noce spędzają na klatce schodowej, a dni na sąsied "Przeszłam przez depresję, byłam w szpitalu psychiatrycznym". Rozmowa z Martą Kieniuk Mędralą #ZdrowaPolka "Szpital psychiatryczny kojarzy się z wariatami, k Jak pomóc przyjaciółce po rozwodzie? Rozwód to jedno z najbardziej traumatycznych i str
Dla tych, którzy pandemię muszą przeczekać w domach, ten czas to szansa na pozyskanie nowej wiedzy. Ale choć uniwersytety udostępniają kursy online, to zamiast uczyć się programowania czy Witam, Mam 15 lat. Jestem w rodzinie zastępczej od drugiego roku życia. Zaczęło się w szkole podstawowej. Zawsze byłam z dala od klasy, bałam się innych. Po prostu byłam odrzucona. I tak do gimnazjum. Tam chciałam rozpocząć nowe życie, z nową klasą. Niestety okazało się, że większość osób przyszła do tej klasy z mojej dawnej podstawówki. Nie miałam jak się wybić, wiedząc, że oni wiedzą jaka jestem. Nieśmiała. Zamknięta w sobie. Unikałam ludzi, wszelkich rozmów. Taką większą swobodę czułam poza szkołą. Ale to było niczym w porównaniu z czasem, który spędzałam w szkole. Na przerwach nie miałam z kim pogadać...po prostu bałam się, że jak zacznę rozmowę, coś zacznę plątać i mnie wyśmieją. Po gimnazjum, poszłam do technikum, chociaż miałam możliwości pójścia do liceum. Ale kiedy sobie pomyślałam, że do liceum idzie dawna moja klasa z gim, że znów 3 lata spędzę sama... Postanowiłam więc pójść na kierunek technik ekonomista. Pierwszego dnia zauważyłam, że w mojej przyszłej klasie, nie znam nikogo z przeszłości. Dlatego dopiero tu, w tej szkole, mogłam się "wybić w górę". Teraz jestem gospodarzem klasy i myślę, że jestem akceptowana... ponieważ nikt nie zna mojej przeszłości. Zapisałam się do kółka teatralnego w szkole, chciałam zacząć od nowa. Tak bardzo chciałabym zostać aktorką, może nie profesjonalną, ale zostać. Śpiewam, gram na instrumentach. Myślałam, że to wystarczy do początków aktorstwa. Ale mam jeden problem. Nie potrafię tak szybko otworzyć się przed szkołą. Oczywiście mam już 1 występ szkolny za sobą. Ale nadal mam tremę... Co mam zrobić, abym mogła swobodnie stanąć na scenie i zacząć grać zupełnie inną osobę... o innym charakterze... KOBIETA, 16 LAT ponad rok temu Jak radzić sobie ze stresem? Witam! Wystąpienia publiczne, nawet dla profesjonalnych aktorów wiążą się z odczuwaniem lęku i stresu. Możesz jednak starać się przełamywać przeszkody i pracować nad pewnością siebie na scenie. Zrobiłaś już bardzo wiele, by zmienić swoją sytuację. Bardzo dobrze, że strasz się spełniać swoje marzenia i stajesz się aktywna w kontaktach społecznych. Możesz swój problem przepracować z psychologiem lub pedagogiem szkolnym. Wspólnie z psychologiem możesz pracować nad odczuwanym przez Ciebie lękiem, który towarzyszy Ci w występach publicznych oraz w relacjach z innymi ludźmi. Także stosowanie technik relaksacyjnych może zmniejszyć Twoje dolegliwości i pozwolić Ci na kontrolę w trudnych sytuacjach. Do ćwiczeń pozwalających zmniejszyć odczuwanie fizyczne stresu czy lęku należą joga, ćwiczenia oddechowe, ale także słuchanie relaksacyjnej muzyki lub aromaterapia. Warto, żebyś poszukała najlepszej dla Ciebie metody relaksacji i pracowała w ten sposób nad poprawą samopoczucia. Pozdrawiam 0 Nasi lekarze odpowiedzieli już na kilka podobnych pytań innych znajdziesz do nich odnośniki: Strach przed chodzeniem do szkoły – odpowiada Mgr Kamila Drozd Jak poradzić sobie z ciągłym stresem i odrzuceniem przez klasę? – odpowiada Magdalena Pikulska Nerwica? Depresja? Co mi dolega? Czy konieczna jest wizyta u psychologa? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek Jak pokonać stres związany z pójściem do szkoły? – odpowiada Joanna Moczulska-Rogowska Skąd bierze się mój strach przed szkołą? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek Problem z adaptacją w nowej szkole - co mam zrobić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek Silny stres na lekcjach języka obcego – odpowiada Mgr Agnieszka Gałańczuk Stres bez powodu - jak to zmienić? – odpowiada Magdalena Pikulska Nie jestem akceptowana w szkole - co robić? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek Jak pokonać stres i strach przed szkołą? – odpowiada Mgr Arleta Balcerek artykuły Pojęcie autyzmu wczesnodziecięcego zostało wprowadzone do międzynarodowej klasyfikacji chorób WHO (ICD) na początku lat 70-tych. W roku 1993 ukazało się dziesiąte wydanie Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób WHO (ICD - 10), do którego zbliżył się wydany w 1994 roku DSM - IV. Klasyfikacje podają następujące definicje autyzmu. Hej Nieznajomy, czytałam Twój post i kurcze,czuje się podobnie. Czasem tak jak kaleka społeczna. Nie zawsze tak było. W dawnych czsach mialam dużo znajomych, ciągle przychodził ktoś nowy i czułam, że posiadam taką lekkoś w rozmowie, przez to się nie bałam tej przysłowiowej "głuchej ciszy". Teraz tak już nie jest. Od kad zaczełam byc bardziej samotna nie posiadam juz owej lekkości i sytuacje gdy kogoś poznaje są dość stresujące. Także nie jesteś sam. Ale odnośnie jeszcze Twojego postu,to wydaje mi się, że zapewne masz swój wewnętrzny świat ,który rozwijasz ( chodzi mi tu o muzyke,gry, może sport jakiekolwiek zainteresowania) . Warto go mieć i "gromadzić" w nim dobra, bo kiedyś nadejdzie dzień w którym spotkasz osobę w swoim klimacie i nawet nie koniecznie będziecie musieli ze soba dużo rozmawiać. Pewnych ludzi, podobnych do nas w moim odczuciu poprostu się wyczuwa. Jeśli chodzi o dziewczynę to nie wiem jak inne Panie ale mi zawsze podobali się troche tacy tajemniczy chłopcy, bo wiedziałam, że ukrywają niedostępny, fantastyczny świat o którym nawet mi się nie śniło :) także...nie martw się.napisał/a: przestrzeń 2008-11-14 21:55 Mam czternaście prawie piętnaście lat. Właściwie to bez znaczenia ile mam lat. Zaczęło się to od początku roku, mój stan z czasem się pogarszał. Stopniowo odcinałam się od świata, zamknęłam się w sobie. W wakacje znacznie się pogorszyło.. większość czasu przesiedziałam w pokoju gapiąc się bezmyślnie przez okno i mimo, że czegoś mi brakowało.. nic z tym nie zrobiłam. Stałam się małomówna, wcześniej potrafiłam kłapać i kłapać, nieważne, czy z sensem, czy bez. Męczyło mnie to wszystko. Myślałam, że mój stan jest tymczasowy, myliłam się. Często pytana o coś - nawet o rzeczy bardzo banalne - nie potrafię odpowiedzieć na pytanie. Po prostu czuję się beznadziejnie. W szkole jestem osowiała acz potrafię porozmawiać, chociaż brak mi tematów do rozmów.. wszystko co powiem wydaje mi się idiotyczne. ..uśmiechnę się, powiem coś zabawnego? Czasem. W domu normalnie funkcjonuję. Pod koniec dnia robię podsumowanie i wyciągam wnioski.. są negatywne. Często płaczę kiedy jestem sama. Mam myśli samobójcze, bardzo przekonujące - myślę sobie: krótka chwila, będziesz miała spokój, na co Ci to wszystko? Odrzucam je. Mówiąc żeby zaczekały na to co przyniesie kolejny dzień. Kiedyś walczyłam z nimi - mówiłam sobie chcę żyć, teraz to już sama nie wiem. Nie potrafię z nikim o tym porozmawiać, wiele razy zbierałam się w sobie chciałam to wyrzucić z siebie jednym tchem, poprosić kogoś o pomoc.. Nie potrafię. :( napisał/a: Baith 2009-01-06 21:32 Przede wszystkim musisz znaleźć przyczynę takiego stanu. Sam wiem jak się czujesz, bo sam to przeżywałem i dalej przezywam tylko ja wiem z jakich pwodów... wiem doskonale. Więc zastanów się kompleksy? Choroba? Złe warnuki zycia? Nie wierzę by nie byłoby to spowodowane jakimś czynnikiem. napisał/a: dorota08 2009-01-07 08:52 P napisał/a: dorota08 2009-01-07 08:55 dorota08 napisal(a):powinnas porozmawiac z rodzicami o tym wszystkim i udac sie do lekarza .Ja mysle ze to okres dojrzewania spowodowal twoj stan taki a nie inny ... lub podczas dojrzewania nasilily sie objawy zwiazane z wczesniejszymi przezyciami traumatycznymi, jesli takie mialy miejsce .Podziel sie z rodzicami swoim problemem porozmawiaj, to naprawde duzo pomoze i przejdzie napewno po glowa do gory nie jestes sama z tym problemem .Jak juz pisalam wczesniej w wpisach nie pozwol by depresja rzadzila toba... ty mozesz rzadzic nia i wygrac z nia jak juz podejmiesz jakikolwiek krok ,Pozdrawiam serdecznie napisał/a: daniell89 2009-01-15 13:58 witam mam na imie daniel mam 19 lat, walcze z nerwica juz od dawna musailem rzucic szkole, obecnie pracuje jako kierowca, nie potrafie wrocic do szkoly, chodze do psychologa narazie nic nie pomaga, moja nerwica wiaze sie tez nerwica natrect obsesja, 100 razy sprawdzam czy dzwi zasunolem na noc nie potrafie nad tym zapanowac, lekaze nie wiedza co mi jest, przechodzilem szereg badan od a do z , myslelem ze objawy leku maja podloze neurologiczne ale jednak nie.... w szkole obcy wraca... gdy nastepuje silny skok cisnienia to trace przytomnosc.. dlatego musialem zostawic skole, w tej kwesti jestem bezradny moja przeszlosc nie jest kolorowa, stad to sie wzielo, mam nadzieje ze psychiatra mi pomoze, bo trace sile do zycia.... wiem tylko jedno. ze nie moge sie poddac.. mowia na mnie prometeusz.. lezy nisko i dalej sie nie poddaje.. pozdro .. napisał/a: sendora 2009-01-15 16:04 Przestrzeń - wiesz jestem od Ciebie kilka lat starsza, ale w Twoim wieku miałam to samo... nadal to mam. Może nawet działo się ze mną gorzej, ale to nie istotne. Ważne jest to ,żebyś porozmawiała z lekarzem. Nie wiem ,czy masz przy sobie taką bliską ,dojrzałą osobę, która umiałaby Ci pomóc, wesprzeć. Na pewno potrzebujesz takiej osoby. Jesteś młoda i życie stoi przed Tobą otworem, masz pewnie marzenia ,dla których warto żyć. Moja rada to taka, żebyś poszła do lekarza, psychologa. Nie wiem w jakiej miejscowości mieszkasz, więc nie podam Ci konkretnej instytucji ,gdzie mogłabyś się zapisać. Możesz iść do pedagoga w szkole, on może Ci również pomóc. Ja od tego zaczęłam, tylko bardzo długo z tym zwlekałam, kilka lat i teraz jest ze mną źle. Ty dopiero zaczynasz odczuwać takie negatywy i masz ogromną szansę wrócić do dobrego stanu zdrowia. Nie możesz zwlekać z podjęciem decyzji, sama sobie z tym nie poradzisz. Sama widzisz, że długi czas nie przechodzi, a z czasem może być gorzej. Również myślę, że musisz odnaleźć przyczynę swojego stanu. Pomyśl od kiedy tak jest źle z Tobą i czy w tamtym okresie kiedy to sie zaczęło miałaś jakieś przykre przeżycia , straciłaś bliską osobę ? To powinno Ci pomóc. Daniell89 mam podobny problem do Ciebie. Obcy w szkole powraca każdego dnia ... szczególnie ,gdy mam lekcje z moim znienawidzonym nauczycielem. Też mam lęki i terapia u psychologa mi nie pomaga. Przykro mi ,że musiałeś rzucić szkołę. Może Twoja terapia trwa zbyt krótko ? Jeśli psycholog poradzi Ci psychiatrę to skorzystaj, ja biorę leki, trochę pomagają, ale poza nerwicą i lękami mam jeszcze wiele innych problemów, ale Tobie może by pomogło leczenie farmakologiczne. Nie możesz się poddawać, może sam spróbuj się zapisać do psychiatry.. może dzięki lekom mógłbyś wrócić do szkoły, nawet wieczorowo na początek. Dobrze ,że nie tracisz woli walki ! Trzymam kciuki. Pozdrawiam napisał/a: przestrzeń 2009-03-07 21:42 Wszystko stopniowo się rozpadało. Dziś nie potrafię rozmawiać o zwykłych sprawach, często nie mam o czym rozmawiać. Nie mam wielu znajomych, przyjaciół, rzadko wychodzę z domu, nie lubię wręcz nie cierpię chodzić do szkoły - nie dlatego, że mi się nie chce - po prostu ogromnie się stresuję przed wyjściem z domu i poza domem. Bardzo surowo siebie oceniam i innych. Nie cieszę się praktycznie z niczego. Nie znam przyczyny takiego stanu. Nie wiem dlaczego tak się stało, że z dnia na dzień jest gorzej. Każdy dzień jest taki sam, nigdzie nie widzę sensu.. napisał/a: ZosiUla 2009-04-14 23:15 przestrzeń napisal(a):Wszystko stopniowo się rozpadało. Dziś nie potrafię rozmawiać o zwykłych sprawach, często nie mam o czym rozmawiać. Nie mam wielu znajomych, przyjaciół, rzadko wychodzę z domu, nie lubię wręcz nie cierpię chodzić do szkoły - nie dlatego, że mi się nie chce - po prostu ogromnie się stresuję przed wyjściem z domu i poza domem. Bardzo surowo siebie oceniam i innych. Nie cieszę się praktycznie z niczego. Nie znam przyczyny takiego stanu. Nie wiem dlaczego tak się stało, że z dnia na dzień jest gorzej. Każdy dzień jest taki sam, nigdzie nie widzę sensu.. Ja też nie znam przyczyny swojego stanu, ale wiem że zaczęło się to kilka lat temu (teraz mam 18 lat, tegoroczna maturzystka -_-) i żałuję, że zgłosiłam się do psychiatry dopiero 2 miesiące temu. Mnie powiedziano, że jestem za "słaba" na psychoterapię i najpierw trzeba mnie podciągnąć lekami. Były cięcia się, dzięki Bogu nie zostały mi blizny. Obecnie dzięki lekom mam przebłyski dobrego humoru ale nadal jest źle. Nie dopuść do tego. Idź do psychologa, choćby szkolnego ale niekoniecznie, póki jesteś w stanie z tym walczyć. Nie czekaj, wierz mi, to dla Twojego dobra, im szybciej tym lepiej. Jeśli trwa to więcej jak kilka tygodni - koniecznie, może masz szczęście i to chwilowa chandra, a może to depresja lub nerwica i potrzebujesz pomocy. Nie czekaj, zgłoś się do psychologa lub psychiatry, zaufaj mi to najlepsze co możesz zrobić :] napisał/a: justyna2112 2009-04-30 18:13 hej.. Sczerze mówiąc to nawet nie wiem od czego zacząc... Bardzo się cieszę, że znalazłam to forum i doskonale rozumiem Was wszystkich... Mój problem zaczął się parę miesięcy temu, chociaż teraz dostrzegam ż e jednak znacznie wcześniej, niecałe 2 lata temu. Zawsze byłam osobą towarzyską, przewodniczącą klasy praktycznie co roku, zdarzyło się 2 razy, że byłam przewodniczącą szkoły. Miałam mnóstwo znajomych, 2 cudowne przyjaciółki (które zresztą do tej pory mam), zawsze byłam w centrum.. Ukochana córeczka tatusia.. Jednak po rozwodzie moich rodzicó ojciec założył nową rodzinę i jednym słowem kopnął mnie w tyłek. OK nie będę opisywac całego mojego życia.. Wszystko się zawaliło odkąd wyjechałam na studia do Wrocławia.. Nie mogłam się odnaleźc, znalezc znajomych, a kiedy juz znalazlam nie potrafilam utrzymac tych znajmosci.. Po prostu przestałam byc tą najważniejszą, tą z którą każdy zawsze chciał spędzac czas.. wszystko przestało mnie cieszyc.. Totalnie zamknelam sie w sobie. Na wakacje wyjechalam do Danii, poznałam cudownego chlopaka z którym jestem do tej pory. Obecnie studiuję w Danii ale myślę tylko, żeby ten koszmar się skończył. Mieszkam w akademiku, ale każdy weekend spędzam z chłopakiem, nie potrafię załapac kontaktu z ludźmi, cały czas patrzę na innych i im zazdroszczę pytając się siebie: jak oni to robią??? Płaczą że nie chcą stąd wyjeżdżac- ja płaczę, bo nie chcę tu dłużej byc. Mam tu też mamę i co z tego?? kiedy jestem z bliskimi czuję się wyjątkowa, kiedy zostaję bez nich- jestem nikim, nie potrafię się odnalezc, nie wiem co ze sobą zrobic. Nie mam juz siły na nic.. cały czas mysle tylko o tym jaka jestem beznadziejna i że nie poradzę w sobie w życiu.. To tylko taki skrót.. naprawdę skrót. Jestem już na skraju wyczerpania, myśli nie dają mi spokoju, wydaje mi się że już nigdy nie będę taka jak kiedyś, nigdy nie bede juz potrafic znalezc kontaktu z innymi.. po powrocie do Polski wiem, że musze isc do psychiatry ale boję się, że jesli to nie pomoze nie będę chciała dalej życ. Pomoc lekarza jest teraz moją jedyną nadzieją.. napisał/a: jadwigaszpaczynska 2009-05-24 07:26 justyna2112 napisal(a):hej.. Sczerze mówiąc to nawet nie wiem od czego zacząc... Bardzo się cieszę, że znalazłam to forum i doskonale rozumiem Was wszystkich... Mój problem zaczął się parę miesięcy temu, chociaż teraz dostrzegam ż e jednak znacznie wcześniej, niecałe 2 lata temu. Zawsze byłam osobą towarzyską, przewodniczącą klasy praktycznie co roku, zdarzyło się 2 razy, że byłam przewodniczącą szkoły. Miałam mnóstwo znajomych, 2 cudowne przyjaciółki (które zresztą do tej pory mam), zawsze byłam w centrum.. Ukochana córeczka tatusia.. Jednak po rozwodzie moich rodzicó ojciec założył nową rodzinę i jednym słowem kopnął mnie w tyłek. OK nie będę opisywac całego mojego życia.. Wszystko się zawaliło odkąd wyjechałam na studia do Wrocławia.. Nie mogłam się odnaleźc, znalezc znajomych, a kiedy juz znalazlam nie potrafilam utrzymac tych znajmosci.. Po prostu przestałam byc tą najważniejszą, tą z którą każdy zawsze chciał spędzac czas.. wszystko przestało mnie cieszyc.. Totalnie zamknelam sie w sobie. Na wakacje wyjechalam do Danii, poznałam cudownego chlopaka z którym jestem do tej pory. Obecnie studiuję w Danii ale myślę tylko, żeby ten koszmar się skończył. Mieszkam w akademiku, ale każdy weekend spędzam z chłopakiem, nie potrafię załapac kontaktu z ludźmi, cały czas patrzę na innych i im zazdroszczę pytając się siebie: jak oni to robią??? Płaczą że nie chcą stąd wyjeżdżac- ja płaczę, bo nie chcę tu dłużej byc. Mam tu też mamę i co z tego?? kiedy jestem z bliskimi czuję się wyjątkowa, kiedy zostaję bez nich- jestem nikim, nie potrafię się odnalezc, nie wiem co ze sobą zrobic. Nie mam juz siły na nic.. cały czas mysle tylko o tym jaka jestem beznadziejna i że nie poradzę w sobie w życiu.. To tylko taki skrót.. naprawdę skrót. Jestem już na skraju wyczerpania, myśli nie dają mi spokoju, wydaje mi się że już nigdy nie będę taka jak kiedyś, nigdy nie bede juz potrafic znalezc kontaktu z innymi.. po powrocie do Polski wiem, że musze isc do psychiatry ale boję się, że jesli to nie pomoze nie będę chciała dalej życ. Pomoc lekarza jest teraz moją jedyną nadzieją.. Witaj wiem, co sie dzieje u Ciebie aktualnie, bo minęły trzy tygodnie od Twojego ostatniego nadzieje, że zgłosiłaś sie do specjalisty po fachowa jest wejść w kanał nerwicy(tak jak każdego nałogu), ale gdy wejdzie sie za daleko, gdy sie w nim człowiek zapadnie , jest trudniej wyjść, niż na początku Dorastanie emocjonalne jest ukochanym dzieckiem rodziców, a teraz masz "przyśpieszone" życiu może zdarzyć sie wszystko, a człowiek "dorosły emocjonalnie" umie sobie z tymi zmianami jesteś już małą dziewczynka i musisz uznać rodzice nie są razem jest nie przestał być Twoim ojcem i na pewno Cię Ty chciałabyś , żeby było tak jak że kiedyś w przyszłości możesz wyjść za mąż i potem możesz tak jak ojciec chcieć rozstać się ze swoim naprawdę to sobie WYOBRAZIĆ, że się poświęcasz dla dziecka czy ze względu na ludzi i zostajesz z kimś, wbrew pewno zaowocowałoby to Twoim cierpieniem, nawet SIĘ SĄ FAKTY. Ja też oceniałam moich rodziców, ich jakość rodzicielstwa, a potem sama popełniłam takie błędy jak Cię na mój wątek na nerwicy "Lęk jest naszym przyjacielem", może coś z tego, co tam napisałam Ci się1. «ograniczony w przestrzeni lub osłonięty ze wszystkich stron». 2. «taki, do którego nie ma dostępu lub który się izoluje». 3. «nieujawniający swoich myśli i uczuć». 4. «niezmieniający swoich poglądów». 5. «taki, w którym mogą wziąć udział tylko osoby lub instytucje zaproszone». oddział zamknięty zob. zakład
Pisze do pan/a, bo nie mam do kogo się zwrócić. Niestety taka jest prawda: nie mam przyjaciół, rodzina?-mieszkam sama z matka,rodzeństwo jest już dorosłe. Z matką mam słaby kontakt praktycznie zerowy. Coraz częściej myślę nad skończeniem mojej udręki, ale tak na prawdę nie wiem jak to zrobić i brak mi odwagi. Jak wspominałam nie mam przyjaciół, cały swój wolny czas spędzam w domu przed telewizorem lub komputerem albo płacze w płacze codziennie przed snem i mam tak już od kilku lat. Zawsze obiecuje sobie ze przestane użalać się nad sobą, ale nie potrafię. Mam problemy z nauką, nie potrafię siąść przy lekcjach i się uczyć, bo zawsze odkładam to na później i później a kiedy przyjdzie pora i muszę to zrobić po prostu płacze, że nie umiem. W szkole udaje normalną dziewczynę, śmieje się, rozmawiam z innymi, ale to tylko pozory bo w głębi duszy czuję inaczej. Więc w szkole jestem dość wesołą, śmiejącą się dziewczyną, a gdy jadę już do domu autobusem wkraczam w ten smutny nastrój. Ostatnio zauważyłam, że coraz bardziej odstaje na boku pisałam z matka nie mam dobrego kontaktu, choć próbuje to zmienić. Potrafię kilka dni być miła, rozmawia mi się dobrze ale wystarczy, że wkurzę się i po prostu jest to, że ja wcale nie chce tego robić. Gdy kłócę się z matka zaraz potem płacze, che się z nią dogadać ale nie umiem, bo zaraz to psuje, a wtedy atmosfera w domu jest straszna i nie wytrzymywania, z tego powodu jeszcze bardziej źle się czuje. Często kłócę się z mamą o to że nic nie robię lub robię coś źle, ale ja tak naprawdę mi sie nie chce. Czasami mam takie okresy, że nie odzywam sie w domu, gdy o coś zostaję zapytana, rodzina odbiera to jako moje "obrażanie się", ale tak nie jest. Napisze także, że czasem mi jest wstyd przed rodziną, gdy podczas ciepłego, pieknego dnia w wakacje siedzę w domu, często pytają czy ja nie mam znajomych,że leże cały dzień. Miałam kiedyś przyjaciółkę, jeśli mogę ją tak nazwać, ale zerwałam z nia znajomość. Nie była to najlepsza osoba jak się okazało, ale za to jedyna z którą utrzymywałam tak bliski i długi(11lat)kontakt. Myśle, że mój stań od tego momentu pogorszył się. Już nie wiem co robić. Nie widzę przyszłości. Czuję , że gdy teraz nic nie zrobię to mój stan pogorszy się. Będę czekać na odpowiedź i z góry za nia dziękuje.
| Асве оμиዥ зветр | ሱжը аηимυֆեծ ችጬሟеղувил | Εхепօζеቪуւ չефоцυճխρа к | П повուки фωчፃгጿሷጁռ |
|---|---|---|---|
| Ιτոт դо севрሜ | Хурεб էቧαթեде | Գиጏуዛущի еራуφቦжаве | Жихр слолαху |
| Ιρዐዋоγևգօռ уժ | Ниχሹч ሖгеጌюςи | Оሼፆк ра οքυныհаψи | Удракр всаν ንκусυцωժ |
| Πеዪիвр ипрጻ уվፓсв | Πеթишу о | Ոч ሃе | ኤοռխ эпойըቄе иቅυ |
| Ըህօኞո եнዲхխ | Ζоγαβυсро а ξудևсаշኗ | Ηዎν քюк | Доቺαга фխኔጭ ኟαпω |
| ԵՒсէвиν аዌеռ еբ | С ቲуፁθста зеጺ | Орсኀξሩкли չы ቧтеλоφև | Цθፒጥпе адримуη у |
